- Idziemy? - zapytał Lorenzo. Jodie w milczeniu skinęła głową. ROZDZIAŁ CZTERNASTY Lorenzo prowadził w milczeniu, a Jodie była mu za to wdzięczna. Dopiero teraz odczuła w pełni, jak bardzo szokujący i stresujący był dla niej atak Louise. Marzyła tylko, by w zaciszu swojego pokoju dać upust łzom, które wisiały pod powiekami, i ku jej wielkiej uldze Lorenzo nie odezwał się, kiedy powiedziała, że boli ją głowa i chciałaby się wcześnie położyć. W pokoju rozebrała się szybko, wykąpała i zanurzyła w chłodnej, czystej pościeli. Całe szczęście, pomyślała, że Louise nie wie, że mają oddzielne pokoje. Usłyszała pukanie do drzwi. - Niosę ci kolację! - zawołał Lorenzo. Było za późno na odmowę, bo Lorenzo wszedł już do pokoju, popychając przed sobą załadowany wózek. - Sałatka i herbata. Mówiłaś, że przy bólu głowy dobrze ci robi herbata. Jodie usiadła na łóżku, owinięta kołdrą. - Lorenzo - odezwała się niepewnie - nie podziękowałam ci za to, co powiedziałeś Louise... - Jesteś moją żoną. Jak mógłbym postąpić inaczej, skoro ktoś próbuje zakwestionować prawdziwość naszego małżeństwa? Poza tym nie mogłem jej pozwolić na rzucanie tak idiotycznych oskarżeń. Jodie potrząsnęła głową. - Oboje wiemy, że to nie był twój pomysł, żeby tu przyjechać. - Wiem, to ty chciałaś zobaczyć eksnarzeczonego, ale wierz mi, lepiej ci będzie bez niego. Odniosłem wrażenie, że to raczej słaby i płytki młody człowiek. - On już nic dla mnie nie znaczy. Widzę go takim, jakim jest. Moje szczęście, że uniknęłam tego małżeństwa. Lorenzo zmarszczył brwi. - Wygląda na to, że rzeczywiście tak myślisz. - Tak. Myślę, że przestałam go kochać, zanim wyjechałam z Anglii. Ten przyjazd tylko potwierdził to, co już od dawna wiedziałam. - Nie przyznała się Lorenzowi, że powrót do Anglii unaocznił jej, jak silne jest jej uczucie dla niego w porównaniu z tym, co czuła kiedyś do Johna. http://www.stylowe-okulary.pl - Bo tak to wygląda. Ślub - w atmosferze radosnego pośpiechu - odbył się w Bernie, w ścisłym gronie rodzinnym, z udziałem Ethana i Susan, którzy przylecieli poprzedniego dnia. W końcu Matthew doszedł do wniosku, że był to doskonały pomysł, chociaż przedtem zastanawiał się mimo woli, dlaczego Karolinie tak bardzo zależało na pośpiechu. Nie, wcale nie musiała go długo przekonywać, pragnął tego - 22 absolutnie pod każdym względem - tak samo mocno jak Karo i niczego nie żałował. - Żadnych żalów - podkreślił jasno w rozmowie z bratem, kiedy już po ceremonii zebrali się wszyscy razem w holu Bellevue Palace. - Możesz mi wierzyć, wszystko gra.
pan nalega, to może wezwiemy naszego lekarza? - Parę miesięcy temu Imo pocięła sobie nadgarstki - wyjaśniła Flic. - Jest wyjątkowo wrażliwa. Malloy zerknął na koleżankę. - Raczej poprosimy naszego, policyjnego - odparł. - Nie ma pani nic przeciwko temu, prawda, pani Lehrer? Sprawdź ją, że są dla siebie, z pewnością będzie trudniej. Musi wymyślić coś specjalnego. Coś, co sprawi, że jej opór zostanie złamany. Popatrzył na rozciągającą się przed nim linię wybrzeża. Z daleka dostrzegł dach amfiteatru. Przypomniał sobie wcześniejsze słowa Shey. Sięgnął po komórkę. - Tonio, chciałbym, żebyś wykonał parę telefonów... Shey liczyła, że szybki spacer ukoi jej rozdygotane nerwy. Lubiła tę część miasta, która dochodziła do jeziora. Teraz szła prosto nad zatokę. Widok wody zawsze dobrze na nią działał. Przeszła ulicę State, minęła szpital i zaczęła schodzić