O wiele za późno przypomniałam sobie, że pracujący Krąg może zniekształcać albo niwelować zaklęcia. Po wąsach Rolara nie było już śladu, a moja kurtka, i już i tak zniszczona, stała się malowniczą kompozycją podartych łachmanów – wiele razy, machinalnie, rzucałam zaklęcia na dziury i plamy, że nie ruszone i oryginalne zostały tylko guziki i pas. Rolar zmieszał się na początku, lecz zaraz pognał za Lereeną, która już przeszła przez próg. Wampir nie odważył się złapać ją za kołnierz i wciągnąć z powrotem do świątyni. Rzucił mi rozpaczliwe błagalne spojrzenie, ale byłam w parszywym nastroju, więc pokrzyżowanie naszych planów nie zrobiło na mnie wrażenia. Podniosłam się i pełna prostracji ruszyłam ku wyjściu. Wilk szeroko ziewnął, przeciągnął się, zeskoczył na podłogę i leniwie potruchtał za nami. Orsana czekała na nas w progu. Radośnie do nas podbiegła, ale zobaczywszy moje przygaszone oczy - umilkła. Spróbowała mnie objąć ze współczuciem, ale zrobiłam unik i przeszłam obok. A raczej przeszłabym, gdybym nie wpadła na jakąś pierś, której właściciel nie chciał zejść mi z drogi. Póki byliśmy w świątyni, plac się znacząco zaludnił, jednak najwyraźniej nie w celach świętowania. Powiedziałabym, że wszyscy mają ponury nastrój. Nikt nie trzymał na rękach dzieci, nieliczne kobiety mało co odróżniały się od mężczyzn, dumnie zamieniając spódnice na spodnie i dobywając mieczy. Zrobiłam krok w lewo, ale dziwny typ nadal blokował mi przejście, więc w końcu byłam zmuszona na niego spojrzeć. Ciemnowłosy wampir przeciętnego wzrostu z szaro-zielonymi oczami i długim kruczym nosem. Na skroniach bieliły się pasemka, zaplecione w warkoczyki. Nie robił na mnie dobrego wrażenia, które psuła chamska czapka i czarna toga ze srebrnymi klinami. Wyglądał w niej jak dajn, wygłaszający pogrzebową mowę, zafascynowany swoją pracą i wspaniałym uczuciem, jakby miał teraz zaśpiewać. Lereena zdążyła przejść połowę odległości od świątyni do końca placu, ale nagle potrząsnęła głową, zatrzymała się i lekko się odwróciwszy, królewskim gestem wskazała na mnie i Orsanę: - Ach tak, zabijcie te dziewczyny. – I przepraszająco dopowiedziała: - To nic osobistego, wiedźmo. Po prostu chcę być pewna, że tajemnice kręgu nie wyjdą poza dolinę, a ludziom niestety nie można ufać. Tłum radośnie się ożywił, zbliżając się do nas i ze świszczącym szelestem obnażając miecze. Mimo niedawnych samobójczych myśli, jestem teraz stanowczy przeciwna ich wykonaniu, jeszcze takim sposobem. Kiedy zechcę, wtedy umrę, bez żadnej pomocy - najpierw testament napiszę i list pożegnalny, umyję się i przebiorę. I pewnie zdążę się jeszcze dziesięć razy rozmyślić! Patrząc na “gnomich żołnierzy” (by translator of „aspidow”) odechciało mi się umierać. Nie zauważyłam ani jednego gworda, narodowej i ulubionej broni wampirów, która oprócz krwiopijców nikt nie władał. Wychodzi na to, że okrążyli nas łożniacy, a poddanie się bez walki mordercom Lena, równało by się zdradzie wobec niego. Nigdy niech tego ode mnie nie oczekują! Orsana również nie zamierzała błagać o litość. Najemniczka milcząco przysunęła się do mnie, sięgając ręką do miecza znajdującego się na jej plecach. Westchnęłam głęboko, przygotowując się walczyć do końca, ale przed nami w ochronnym geście stanął Rolar. - Tylko je dotknij,- cicho, ale wyraziście powiedział. Z jakiegoś dziwnego powodu Lereena, drgnąwszy, wydała rozkaz odwrotu łożniakom, którzy z jawnym niezadowoleniem podporządkowali się jej. Spełniły się moje najgorsze obawy – albo ktoś podszywa się pod Władczynię albo zwerbowali ją do swojej szajki, bo inaczej by się jej w ogóle nie posłuchali. - Rolar, Rolar, - z udanym współczuciem pokiwała głową Władczyni. – Nigdy nie potrafiłeś być lojalnym poddanym. Wygłosiliśmy ci publiczną mowę i wypędziliśmy poza granicę Arlissu, ale nauka poszła w las i znowu kwestionujesz moje polecenia. - Kiedy one są niesprawiedliwe,- stwierdził Rolar, bezczelnie wytrzymując spojrzenie lodowatych oczu. - Polecenia Władczyni NIE MOGĄ być niesprawiedliwe,- podniosła głos Lereena. -- Pora to zapamiętać. - Prawdziwej Władczyni - możliwe - odparował Rolar. – Znasz mnie, Lereeno: jeśli z głów tych dziewczyn spadnie choć jeden włos - gorzko tego pożałujesz, obiecuję. - Grozisz mi?! – ze zdziwieniem w oczach zapytała Lereena, oglądając się po bokach w poszukiwaniu moralnego poparcia. – Wiesz, co ci teraz zrobię?! - Zabijcie go razem z nimi,- świszczącym szeptem poradził nieprzyjemny typ w todze, malejąc w moich oczach ostatecznie. Rolar i Lereena, zszokowani tak oryginalną radę, dziko popatrzyli się na mężczyznę . http://www.przedszkole17gda.com.pl - Jesteś potworem - syknęła, usiłując się wyswobodzić z jego objęć. - Okłamałeś mnie, porwałeś, a teraz jeszcze mi grozisz. - I ciągle cię podniecam - szepnął zmysłowo. - Nie! - zaprotestowała, ale nie mogła się uwolnić z jego uścisku, choć próbowała. - Owszem, tak - szeptał jej Nikos do ucha. - Będę cię pieścił, dotknę każdego skrawka twego ciała, odkryję wszystkie sekrety i sprawię, że będziesz błagała, żebym cię dotykał. Carrie zacisnęła powieki, nie chciała pozwolić wyobraźni na tworzenie obrazów ilustrujących namiętne słowa Nikosa. A jednak go pragnęła. Pragnęła go tak
może sądzić o jej planach. - O tym właśnie chciałam z tobą porozmawiać. 25 Dixie zmrużyła oczy. - Mam dziwne przeczucie, że nie spodoba mi się to, co usłyszę. Sprawdź powieści obok biurka z komputerem. Od razu domyśliła się, że to on. Ubrany był zwyczajnie, wcale nie jak prawnik, w beżowe bawełniane spodnie i granatowy sweter, ale i tak wyglądał tu obco. Bogato. Joanne rzuciła jeszcze raz okiem na Irinę, wyraźnie zainteresowaną książeczkami, a potem wolno podeszła trochę bliżej, zatrzymując się o parę kroków od nieznajomego. - Pani Patston? - spytał cicho Allbeury. - Tak. Uśmiechnął się do niej ciepło. - Gdzie pani chce rozmawiać?