Santos ścisnął szeroką dłoń o starannie umalowanych paznokciach. - Chodź ze mną, Sam, pogadamy. - Pociągnął ją w odosobniony kąt i stanął plecami do ściany, by widzieć salę. - Powiedz, co się tu dzisiaj dzieje. Samanta zaczęła drżeć. - Nic się nie dzieje. - Chodzi o pokoje na zapleczu. Chcę wiedzieć, kto tam jest. Samanta wygładziła czarną, satynową suknię, rozciętą na dwie części i złączoną na bokach srebrnymi łańcuchami. - Naprawdę nic nie wiem. - Nie? A czym się tak denerwujesz? Przecież tylko pytam. - Ja? Niczym. - Drżysz jak listek. Masz coś na sumieniu? - Santos przysunął się bliżej. - Wiesz, że mogę cię zdjąć za pół tuzina różnych sprawek. Nigdy nie lubiłaś pierdla, prawda, Samanto? Chłopcy nie są dla ciebie zbyt mili... Pobladła. - Zostaw mnie, proszę. Jeżeli ktoś się dowie, że sypnęłam... - Interesuje mnie dama w średnim wieku. Wyższe sfery. Pieniądze i pozycja. Samanta przygryzła wargę, zerkając nerwowo na boki. - Wiesz, o kim mówię?- Santos popatrzył jej w oczy. - Widzę, że wiesz. To powiedz. To bardzo ważna sprawa. Osobista. Milczała przez chwilę, po czym przysunęła się bliżej. - To prawdziwa suka - szepnęła. - Tak zlała mojego przyjaciela, że przez tydzień leżał w szpitalu. Santosowi mocniej zabiło serce. Miał ją. Miał! - Coś jeszcze? http://www.protetykawarszawa.info.pl - Dlaczego tak postępujesz, Mark? - A jak ja postępuję? - Odsuwasz mnie na boczny tor. Przemierzył pokój, wziął ją za przegub dłoni i z ponurą miną stanął przed nią. Na jego twarzy malował się gniew. - Posądzasz mnie o to? śe odsuwam cię? CzyŜbyś nie wiedziała, Ŝe rozwaŜam twoje słowa o uczuciu, Alli? Słyszałem, co szepnęłaś do mnie w nocy, i wiem, co ty czujesz i czego nie moŜesz ode mnie oczekiwać, skoro ja nie mogę twoich uczuć odwzajemnić. Myślisz naprawdę, Ŝe odstawiam cię na boczny tor? Czy nie wiesz, Ŝe ja nie potrafię kochać? Potrzebuję cię, ale cię nie kocham. Co do Eriki, to dbam o nią i będę to robił, póki sił mi starczy. Winienem to Mattowi. Będę się troszczyć o ciebie i Erikę, ale to nie ma nic wspólnego z miłością. Alli westchnęła głęboko. NiewaŜne, co Mark mówił, on kochał przede
Alli skinęła głową, wyobraŜając sobie siedzącego na krześle Marka, nie spuszczającego wzroku z Eriki. I wizja numer dwa: ona, Alli, siedzi razem z nim na fotelu, na kolanach Marka, i pilnują razem dziecka. Ona, Alli, przytula się do Marka, z głową na jego ramieniu. Zamrugała powiekami, zła na siebie, Ŝe takie myśli ją prześladują. - Dobrze się czujesz, Alli? Sprawdź Na prośbę dziewczyny przeszły się razem po pokojach. - Dobry Boże! - krzyknęła Clemency na widok pierwszej sypialni, gdzie mysz urządziła sobie w łóżku legowisko. - Nie możemy ulokować tutaj lady Fabian! - Mamy tak mało czasu, panno Stoneham - lamentowała kobieta. - Poza tym jest niewiele służby, a tu trzeba jeszcze gotować posiłki. Molly i Peg są potrzebne w kuchni, nie mogę ich posyłać do sprzątania pokojów! - Naturalnie, że nie. Musimy sprowadzić kilka dziewcząt z wioski. - Ale jego lordowska mość... - Niech pani zostawi to mnie. - Clemency pomyślała, że markiz z pewnością wysupła kilka szylingów na dodatkową pomoc. Wszak nie oczekuje chyba, że jego goście będą spali na podłodze! Pani Marlow znalazła do pomocy kilka dziewcząt i do czasu przyjazdu Fabianów przygotowano cztery sypialnie. Co prawda panny Fabian musiały dzielić jeden pokój, lecz według Clemency nic na to nie można było poradzić. Panicz Giles został umieszczony w pokoju, który służył kiedyś jako garderoba przy głównej sypialni, gdzie olbrzymie łóżko zupełnie nie nadawało się do użytku i na dodatek było pełne tomików. Dziewczyna wątpiła, czy ktokolwiek spał w nim od stu lat. Garderoba, choć mała, wydawała się przynajmniej czysta i sucha, w każdym razie nie było wyboru. Kiedy rankiem w dniu przybycia Fabianów Lysander wychodził z sypialni, natknął się w korytarzu na Clemency, Odzianą w roboczy fartuszek i ze stertą bielizny pościelowej w ręku. Miała też ubrudzony kurzem nos, a z włosów zebranych na czubku głowy wysunął się złoty kosmyk. - Na Boga, panno Stoneham! Czy brakuje już służby do robienia tych rzeczy? - Tak - odparła szczerze. Lysander poczuł nagłą chęć poprawienia jej włosów, choćby muśnięcia ich palcami, ale włożył tylko ręce głęboko do kieszeni spodni. - To niezbyt odpowiednie zajęcie dla opiekunki mojej Siostry - stwierdził i uniósł z dezaprobatą brwi. - Och, lady Arabella także nam pomaga - odparła słodko Clemency. Potem dygnęła wdzięcznie i tyle ją widział.