podziękowaniem. - Za co? Wszystko wyszło fatalnie. - Bez ciebie byłabym bełkoczącym wrakiem. - To ja plotłam głupoty - wyznała mężnie Susan. - Nikt się nie poznał - zapewniła ją Lizzie, rozkoszując się drugą whisky malt. - Spójrzmy prawdzie w oczy: obie byłyśmy wspaniałe. - Jak wędrowna trupa. - Susan podniosła szklankę. - Jesteś gwiazdą, Lizzie Piper. - Dziękuję! - Lizzie nagle poczuła się bardzo szczęśliwa. - Następna szklaneczka na rachunek Yicuny. - Tylko żebyś koniecznie zjadła kolację - przypomniała jej Susan. - To jeden z moich obowiązków - pilnować autorów, żeby się kompletnie nie ubzdryngolili. - Spokojnie, i tak konam z głodu. - Ty naprawdę kochasz jedzenie, co? - A czyż nie za to mi płacą? - Poznałam autora książek o ogrodnictwie. Mówił, że http://www.prostysms.pl/media/ ich posesję od ulicy stał jakiś mężczyzna. - Pani Patston - rzekł - proszę się nie bać. - Idź do domu, kochanie - zwróciła się Joannę do Iriny. - No, szybciutko, biegnij. - Mamusia też - ociągało się dziecko. - Pani Patston, nazywam się Michael Novak i przychodzę, aby zaproponować pani pomoc. Joanne wlepiła w niego wzrok. Głowa i ramiona przybysza (więcej przez mur nie widziała) wyglądały dość przyzwoicie. Co oczywiście nic nie znaczyło. - Proszę odejść. - Dobrze, ale najpierw przekażę pani wiadomość. - Mamusia iiidzie. - Irina pociągnęła ją za dżinsy.
spojrzeć na Maggie. - Masz jej rzeczy, prawda? - upewnił się poniewczasie. Na myśl o otwieraniu kartonów z rzeczami Star Maggie coś ścisnęło za gardło. - Mam - przytaknęła. - Po co chcesz przeglądać jej rzeczy? Sprawdź Miała to wypisane na twarzy. - Nie możesz się obwiniać. Star szukała pracy i dałaś jej pracę. Trudno, żebyś kierowała jej życiem i mówiła, jak ma postępować. Dixie westchnęła i zerknęła pytająco na Maggie. - Więc jednak mała zostanie z tobą? - Nie. Wiesz, że to niemożliwe. - Co w takim razie zamierzasz? Maggie spuściła wzrok. Wiedziała z góry, co Dixie może sądzić o jej planach. - O tym właśnie chciałam z tobą porozmawiać. 25 Dixie zmrużyła oczy.