Dobierał słowa tak, by mówić jak najprościej. – Ale chyba najtrudniejsze w całym moim życiu było to, gdy musiałem patrzeć na płacz babci po śmierci moich rodziców. J.T. również się wyprostował i głośno pociągnął nosem. – Jak oni zginęli? – Uderzył ich samochód. Szli tuż przede mną. To też było bardzo trudne, ale dopiero płacz babci uświadomił mi, co straciłem. Mój dziadek zginął, gdy był jeszcze młody, i zostałem jej tylko ja. – A co się stało z twoim dziadkiem? – Miał na imię Joshua. – Od tego wodospadu? – Nie, to wodospad nazwano po nim. Utonął, ratując małego chłopca, ojca Roba. – Naprawdę? Georgie nic mi nie mówił! – Może o tym nie wie. Ludzie tutaj przyjmują wszystko spokojnie. Nie lubią mówić o takich rzeczach, szczególnie przy dzieciach. To było w marcu, podczas roztopów. Woda była wysoka i zimna. Dziadek wskoczył do wodospadu i uratował tego chłopca. http://www.pokrycia-dachowe.info.pl które dotąd było ich całym światem. Szkoła, przyjaciele, rodzina, wreszcie, jak to nazywała Madison, ,,cywilizacja’’, wszystko to zostało daleko stąd. Ale gdyby nie ta przeprowadzka, gdyby Lucy nie wykonała wówczas jakiegoś dramatycznego kroku, to mogłoby się zdarzyć, że dzieci straciłyby również matkę, a do tego nie mogła dopuścić. Sebastian Redwing nie odezwał się po śmierci Colina, nie przysłał nawet kartki ani kwiatów, za to dwa miesiące później w domu Lucy pojawił się jego prawnik i zaproponował jej darowiznę w postaci wiejskiej rezydencji po babci Redwinga w stanie Vermont. Daisy Wheaton zmarła rok wcześniej i dom nie był Sebastianowi do niczego potrzebny. Lucy wyrzuciła prawnika za drzwi. Skoro Redwing nie potrafił
W końcu usiadł za biurkiem i wziął się do pisania listów. W pierwszym lady Stanton donosiła swojemu siostrzeńcowi Wally'emu Jerrisonowi, obecnie mieszkającemu z paroma kolegami w domu przy Wigh House Street, że lord Marley nie zgadzał się z poglądami Thomasa Graftona w kwestii Sprawdź i wyjechała na główną drogę. – Świetnie ci idzie – powiedziała machinalnie. – Po prostu myślałam o czymś. – O czym? Chodzi o moją jazdę? – Nie, skąd! – Bo jeśli denerwujesz się, jeżdżąc ze mną, to mogę znaleźć kogoś innego, kto będzie mnie uczył. – Wcale się nie denerwuję. Tylko nie spuszczaj oczu z drogi. – Przecież patrzę – zdenerwowała się Madison, ściskając kurczowo kierownicę. Lucy uświadomiła sobie, że przestraszyła córkę. – Madison, to ty prowadzisz. Nie możesz sobie pozwolić na to, żeby się rozpraszać.