Lepiej starą panną. A Tolek Becquerel rozumny, niebieski. Ja przecież ciągle o nich: Marysia i Tolek. Tu nieuki! I Korowin! To ci wyspa! Na przystań chodziłem. W spektroskop patrzyłem. Może ktoś mądry. Pomoże. Objaśnić im. Ja nijak. Dobrze teraz pan. Zrozumiał, tak? Patrzył na archijereja z lękiem i nadzieją. – Zrozumiał? Mitrofaniusz podszedł do stołu, ostrożnie wziął kolbę, popatrzył na matowo połyskujące opiłki. – Czyli samorodek jest zarażony szkodliwym promieniowaniem? – Na wskroś. I cała pieczara. Osiemset lat! Nawet jeśli sześćset, wszystko jedno. Nie wyspa, szafot! – Sergiusz Nikołajewicz chwycił przewielebnego za rękaw sutanny. – Pan dla nich zwierzchność! Zakazać! Żeby nikt! Ani jeden! A tamtych z powrotem! Jeśli nie za późno. Chociaż nie, ich za późno. Słyszałem, niedawno nowego. Jeśli do okrągłej nie wchodził albo na niedługo, to może jeszcze można. Uratować. Dwóch poprzednich – nie. A tego jeszcze. Ile on? Pięć dni? Sześć? – Mówi o nowym pustelniku, co do którego siostra Pelagia się pomyliła – wyjaśnił zachmurzonemu i niepewnemu biskupowi Berdyczowski. – Ale że też mi nawet do głowy nie przyszło, że ojca mniszka i pani Lisicyna to jedna osoba! – Ja ci to później wyjaśnię – zmieszał się Mitrofaniusz. – Rozumiesz, wedle reguły zakonnej to oczywiście rzecz niedopuszczalna, nawet oburzająca, ale... – Głupstwa dosyć. – Lampe bezceremonialnie pociągnął archijereja za sutannę. – http://www.logopedapoznan.edu.pl/media/ – Ależ to zupełnie wyjątkowy człowiek! – stanowczo oświadczył gość doktora Korowina. – Koniecznie muszę go zobaczyć. Niech mnie zbada na okoliczność pomarańczowej emanacji! Doktor wyjął z kieszonki zegarek. – No, badać pani Lampe raczej nie będzie. Po pierwsze, nie przepada za kobietami, po drugie, ma ścisły rozkład zajęć. Obecnie, jeśli się nie mylę, jest pora doświadczeń. Chce pani zobaczyć? Tym bardziej że to tuż obok. Oto on, siódmy pawilon. – Bardzo chcę! – Dobrze, spełnię pani prośbę. A potem pani spełni moją, zgoda? – Oczy Korowina błysnęły chytrze. – Jaką? – Powiem później – roześmiał się Donat Sawwicz. – Niech się pani nie boi, niczego strasznego od pani nie zażądam.
doprowadzić ją do końca, zanim to przeklęte miasto eksploduje. Cholerne prostaki. Powinno się robić test na iloraz inteligencji przed sprzedaniem człowiekowi broni. Rainie nic nie odpowiedziała. Minęła już dziewiąta trzydzieści, bar opustoszał. – Jest się nad czym zastanawiać. – Quincy odsunął talerz i wytarł ręce w papierową serwetkę. – Wszyscy szkolni zabójcy pragnęli sławy. Wchodzili do budynku jawnie i wyciągali broń na oczach wszystkich. Chcieli, żeby koledzy z klasy wiedzieli, że to oni. Sprawdź uderzy matkę mocno w twarz, a wtedy ona pokaja się i zaleje łzami. Nie wiedziałam, że to tak boli. Przysięgam, nawet nie przyszło mi do głowy. Teraz już wiem i nigdy więcej tego nie zrobię. Może na tym właśnie polegała różnica. Pomimo wszystkich cierpień, Rainie nigdy nie zapomniała, że Molly jest jej matką. A wyobraźnia podsuwała obrazy miłości i wybaczenia. Matka opamięta się. Rzuci picie. Obejmie Rainie i przysięgnie, że już nigdy jej nie skrzywdzi, a ona wreszcie będzie mogła uspokoić się w opiekuńczych ramionach, poczuć się bezpiecznie. Nawet w najgorszych chwilach nie życzyła matce śmierci. Trzeba było dużo więcej, żeby pchnąć ją do ostateczności. Od ściany do ściany, Rainie krążyła po małym pomieszczeniu na strychu ratusza. Bolało ją całe ciało. Głowa pękała od trudnych do zniesienia myśli. Potrzebowała snu, porządnego posiłku i długiego, forsownego biegu. Jednak na jogging było za późno, na jedzenie nie miała