niej umiera. Nie, nie mo¿e stracic Nicka. Nie teraz, kiedy go zdobyła, nie teraz, kiedy wie w koncu, kim jest. - Był zbedny. - Zbedny? - wyszeptała w osłupieniu, sciskajac w ramionach dziecko.-Nikt nie... - Zamknij sie, dziwko - warknał tym samym strasznym głosem, który słyszała kiedys w swojej sypialni. - Ju¿ i tak po nim. Teraz my sie zabawimy. Ty i ja. Spodoba ci sie to, skarbie. - Przesunał lufa rewolweru po jej policzku. Marla wyciagneła reke, ale Monty błyskawicznie przyło¿ył lufe do główki Jamesa. - Ho, ho, ho. Nie chcesz chyba, ¿eby mózg tego małego zapaskudził winde, prawda? Kylie omal nie zwymiotowała. Dr¿ała na całym ciele, nogi sie pod nia uginały. Oblał ja zimny pot. - Jestes szalony - wyjakała. Monty wcisnał guzik najni¿szego poziomu i wyrwał dziecko z jej ramion. Próbowała mu je odebrac, ale wtedy pchnał ja na sciane. Dziecko krzyczało przerazliwie. - Albo grzecznie ze mna pójdziesz, Marla, albo zabije tego bachora na twoich oczach... nie, raczej zabiore go ze soba http://www.ford-puma.com.pl/media/ - Nie wydaje mi sie. - Có¿, nie widzielismy sie od dawna - odparł Nick. - Chyba od dziesieciu lat. Cissy wzruszyła ramionami. Najwyrazniej niewiele jato obchodziło. - Jedziemy czy nie? - Pojedziemy, gdy tylko dostaniemy wiadomosc ze szpitala. Nick mówi, ¿e mama sie obudziła i rozmawiała z nim przez chwile. Ale kiedy do niej poszedłem, była znowu w spiaczce. 59 - Co? To mo¿liwe? - Mo¿liwe, skoro tak sie stało.
gładził ich błyszczące nozdrza i czuł gorące oddechy klaczy, które prychały przy żłobach. Napełnił koryta wodą i zadowolony z obrządku poszedł do starego domu, i otworzył kluczem drzwi. Kiedy 146 wszedł do środka, powitało go stęchłe powietrze. Przy jednej ze ścian znajdowały się schody. Salonik, którego tapeta w blade róże pochodziła prawdopodobnie jeszcze sprzed drugiej wojny światowej, zasługiwał najwyżej na miano alkowy. Krótki korytarz prowadził do kuchni. Było to największe pomieszczenie w domu, z boazerią, Sprawdź Zamarła. Jak wyjasni swoja obecnosc w tym pokoju, jesli ktos ja tu nakryje? Szybko zgasiła swiatło i cofneła sie, ostro¿nie rozchylajac wiszace na wieszakach ubrania. Weszła na stołeczek i schowała sie za długa suknia w plastykowym pokrowcu. Drgneła usłyszawszy szum odkurzacza. Pokojówka 293 sprzatała pokój Eugenii, powoli i dokładnie. Marla wstrzymała oddech. Mo¿e dziewczyna nie wejdzie do garderoby, mo¿e... och, cholera. Po krótkiej chwili ciszy pokojówka otworzyła drzwi garderoby, wpuszczajac do srodka troche swiatła, weszła i właczyła odkurzacz, którego odgłos w tym małym pomieszczeniu zmienił sie w ogłuszajacy ryk. Zapaliła górna