coś ty najlepszego zrobiła. Chcąc mnie bronić, postawiłaś mnie w bardzo niezręcznej sytuacji, a swojego tatę w tysiąc razy gorszej. Ile czasu jeszcze minie, nim Scott wyrzuci ją z pracy? - Bardzo panu dziękuję, doktorze Galbraith. - Angie Pratt wierzchem dłoni odsunęła na bok brązowy lok, który opadł jej na czoło. - Nie wiem, jak bym sobie poradziła! Scott uśmiechnął się do młodej mamy i jej nowonarodzonego dziecka. Poród nie należał do łatwych, ale zarówno Angie, jak i jej pierworodnemu nic się nie stało. — To wszystko twoja zasługa, Angie. - Mówi się, że kobiety zapominają o bólu, gdy tylko urodzi się dziecko i przypominają sobie dopiero przy następnym porodzie, ale wtedy jest już za późno. Zaśmiał się. - Tak, słyszałem to już kiedyś. Mąż Angie, Tom, uścisnął mu rękę. - Jeszcze raz dziękuję. Był pan wspaniały. Muszę przyznać, że trochę byliśmy zaniepokojeni, gdy się okazało, że doktor R S http://www.dobra-medycyna.org.pl gdzie kaŜde drzewo, krzak, trawa były tak piękne. Erika teŜ chyba cieszyła się, oddychając świeŜym teksańskim powietrzem tego ciepłego wrześniowego dnia. Spojrzała na małą, która teraz dzielnie walczyła ze snem. - Twój wujek tak cię kocha i chyba nawet nie wie o tym - szepnęła raczej do siebie niŜ do dziecka. Typowy męŜczyzna, stwierdziła w duchu. Mark wrócił około jedenastej. Jak zwykle w takich wypadkach wszedł do pokoju Eriki. Ku jego zdziwieniu światło przy kołysce paliło się w sypialni dziewczynki. A juŜ ogromnie się zdziwił na widok Alli śpiącej z dzieckiem w objęciach. Obie spały równie smacznie. Często widział Erikę śpiącą, natomiast Alli śpiącej jeszcze nie widział. Zamarł na ten widok, oszołomiony pięknem swojej „asystentki do spraw gospodarczych", i postanowił dokonać analizy jej urody. Włosy: gęste, ciemne, sięgające ramion. Wrócił myślą do chwili, gdy ją całował.
- Kiedy była mała, oboje ją rozpieszczali - odparła pani Hastings po zastanowieniu. - Nie mieli własnych dzieci, stąd to dziwaczne zachowanie. Ale Clemency nie widziała się z nimi od trzech czy czterech lat. Wątpię, żeby utrzymywała kontakty z panią Stoneham. W każdym razie nigdy o tym nie wspominała. Pan Jameson westchnął. To nikła szansa, jedyny ślad, jaki ma. Może poszukać w księgach kościelnych adresu pani Stoneham i spróbować dowiedzieć się czegoś więcej. Osobiś¬cie wątpił, aby coś z tego wynikło, ale skoro zamierzał policzyć sobie słono za swój czas, musiał solidnie przyłożyć się do zadania. - Czy panna Clemency nie interesowała się jakimś młodzieńcem? - zapytał ostrożnie. W jego mniemaniu tak piękna dziewczyna mogła z powodzeniem uciec z kochan¬kiem do Gretna Green - małej szkockiej wioski na granicy z Anglią, gdzie miejscowy kowal udzielał ślubu zbiegłym parom. - Z pewnością nie! Jestem o tym przekonana - odparła pani Hastings, a na jej policzkach wykwitły dwie czerwone plamy. Pan Jameson zachował dla siebie nasuwające się komen¬tarze. Sprawdź - Naturalnie. Proszę wejść do środka. - Zaprowadziła gościa do salonu i poprosiła, by usiadł. - Może napije się pan herbaty? - Z chęcią. Pani Stoneham zadzwoniła po służącą. Gdy wydawała polecenia, rzuciła jej szybkie, znaczące spojrzenie. Potem, nieco spokojniejsza, prowadziła niezobowiązującą rozmowę, w której obie strony mówiły dwuznacznikami i żadna nie chciała się do tego przyznać. W „Koronie”, miejscu, gdzie wynajął dwukółkę, pan Jameson usłyszał, że u pani Stoneham zatrzymała się urodziwa jasnowłosa kuzynka. Opis i czas przyjazdu dziewczyny pasował jak ulał do Clemency i prawnik był już pewien, że jego poszukiwania dobiegły końca. Pani Stoneham z kolei nie zamierzała mu ze swej strony niczego zdradzać. Owszem, przyznała, że zatrzymała się u niej młoda kuzynka, mająca wkrótce podjąć pracę guwer¬nantki. Nie ma jej w tej chwili w domu, możliwe, iż przebywa właśnie w Candover Court - pani Stoneham naprawdę tak nie myślała, ale nie widziała nic złego w tej niewinnej sugestii. Nie, nie ma pojęcia, kiedy dziewczyna wróci. Nie, nie słyszała również o ucieczce panny Clemency Hastings - co za szokująca historia! Amelia musi to bardzo przeżywać! Naturalnie nie było mowy o tym, by pan Jameson oskarżał panią Stoneham o podstęp. Jedyne, co mógł zrobić, to siedzieć i czekać w nadziei, że zaraz się zjawi ta nieszczęsna dziewczyna. Wydawało się niepraw¬dopodobne, by pani Stoneham miała dwie śliczne, jas¬nowłose kuzynki. Po głowie krążyło mu jednak kilka niespokojnych myśli. Po pierwsze, domek tej kobiety znajdował się o rzut kamieniem od posiadłości Storringtonów i z pewnością byłoby to ostatnie miejsce na ziemi, jakie wybrałaby uciekająca przed markizem panna. Po drugie, dziewczyna była tam najwyraźniej zapraszana. Tylko czy to aby prawda? Te wątpliwości powodowały, że pan Jameson musiał się jeszcze wstrzymać z ostatecznym sądem. Przyjął propozycję drugiej filiżanki herbaty i zastanawiał się, co począć. W tej samej chwili do drzwi zapukała Bessy. - Wiadomość z Candover Court, proszę pani, przysłano ją przed chwilą - wyjaśniła i posłała swej chlebodawczyni triumfalne spojrzenie, jakby mówiąc: to mu dopiero pokaże! Bessy służyła u pani Stoneham od początku jej małżeństwa i nie miały przed sobą prawie żadnych tajemnic. Podobnie jak jej pani, dziewczynie zależało na tym, aby gość odjechał z kwitkiem. Pani Stoneham przeprosiła tymczasem pana Jamesona i przeczytała kartkę. Wiadomość była krótka i zwięzła: lady Arabella spotkała w lesie pannę Stoneham i zaprosiła ją do siebie. Spędzą razem popołudnie, po czym panna Stoneham zostanie odwieziona przez służącego. Pani Stoneham nie zamierzała pokazywać listu panu Jamesonowi, położyła go jednak w widocznym miejscu na stoliku i pod pretekstem poprawienia żaluzji pozostawała przy oknie wystarczająco długo, by gość zdążył zapoznać się z jego treścią. Kiedy wróciła na miejsce, stwierdziła z zadowoleniem, że prawnik szykuje się do wyjścia. - Przepraszam za najście, szanowna pani, będę musiał szukać dalej - powiedział na pożegnanie. - Oczywiście może pan liczyć na moją dyskrecję - zapewniła go tonem pełnym współczucia. - Jestem pewna, że Clemency, gdziekolwiek jest, po zastanowieniu wróci do domu. Chyba Amelia jej wybaczy? Nie wierzę, że zechce spełnić swoje groźby i odeśle ją do panny Whinborough, osoby w moim mniemaniu bardzo niesym-patycznej.