wydał polecenie, by salonów znajdujących się tuż pod sypialniami nie sprzątano zbyt wcześnie rano, gdyż hałas mógłby obudzić śpiących na górze. Niebo za wysokimi oknami holu rozjaśniał pierwszy delikatny promyk świtu. Tempera prześliznęła się korytarzem i doszła do szczytu schodów. Wydawało jej się, że biel jej szlafroka narzuconego na nocną koszulę i półmrok korytarza upodabniają ją do ducha. Uśmiechnęła się na myśl, że gdyby któraś ze służących zobaczyła ją teraz, zaczęłaby krzyczeć ze strachu. Tempera zwykle rano słyszała, jak wstają służący. Teraz cały zamek był jeszcze uśpiony. W przestronnym chłodnym holu panował zupełny spokój i unosił się zapach lilii. W nocnych pantoflach Tempera bezszelestnie przeszła po marmurowej posadzce korytarza. Mogła dostać się do pokoju księcia od strony holu, jednak teraz wolała wejść przez salon. Zasłony były tu zaciągnięte, jednak przez szpary po obu ich stronach wpadało dość światła, by nie zmylić drogi. Obrazy Rubensa i Ricciego, za dnia tak jasne i kolorowe, http://www.blatygranitowe.net.pl wyszedł? Botki - na wysokich, niepraktycznych obcasach - leżały na podłodze. Izabela nigdy nie miała kłopotów z wysokimi obcasami, nosiła je od szesnastego roku życia i mogła w nich nawet biegać, zresztą były pod ręką, a ona nie miała czasu na szukanie wygodniejszych butów. Jeszcze tylko płaszcz z szafy w holu, torebka... tak, portfel jest w środku - i już zbiegała na dół, nie oglądając się za siebie. Kahli kręcił się przy drzwiach... jeśli ktoś zaraz go nie wypuści, pewnie zsika się w domu, ale to teraz najmniejsze zmartwienie. I nawet jeśli Matthew wyszedł już z biura, nawet jeśli nie uda się jej z nim pogadać, to przynajmniej będzie w porządku wobec samej siebie. Zawsze zachowywała się odpowiedzialnie, odkąd - dawno temu - po raz pierwszy zjawiła się w domu Karoliny i zawsze potrzeby dziewczynek stawiała przed swoimi...
Wolno, z namysłem, Flic postawiła puszkę coli na podłodze. Ktoś się ucieszy z darmochy. Ruszyła w stronę wyjścia. 55. Dom w West Finchley był małym segmentem z cegły w burym kolorze, z nieznośnie skrzypiącą furtką. Tylko mikroskopijny frontowy ogródek Sprawdź Na ten właśnie moment czekała Tempera. Wiedziała, że panny Briggs i Smith przyjdą na obiad o zwykłej porze i nie będą zbyt zainteresowane jej nieobecnością. Tempera spóźniała się często, a one zdecydowanie wolały plotkować same. Zamknąwszy drzwi pokoju lady Rothley, Tempera wyszła na półpiętro i po grubym miękkim dywanie pośpieszyła ku schodom, które wiodły do wieży. Podeszła do nich, rozejrzała się po korytarzu, by upewnić się, że jest pusty, i wbiegła na górę do pokoju lorda Eustace'a. Zgodnie z tym, co mówił książę, z jego trzech okien rozciągał się bardzo malowniczy widok. Lecz w tej chwili Tempery zupełnie to nie interesowało.