219 Nie udało mu się załatwić stolika w upatrzonej restauracji, zresztą Kat powiedziała, że i tak nie ma apetytu, więc w końcu wylądowali w bezpretensjonalnej włoskiej knajpce o przyćmionych światłach, tuż obok jej domu. Dokładnie tego potrzebowała, jak sama oświadczyła, ale głos jej się łamał, i było to coś tak kompletnie sprzecznego z naturą Kat, że Matthew naprawdę się przejął. - Co Bianco ci powiedział? - spytał, nalewając jej czerwonego wina z karafki. Kat pokręciła smutno głową. - To nie jego wina ani nawet firmy. Postawili sprawę całkiem uczciwie: ostatnia na pokładzie, pierwsza za burtę, rozumiesz? - Owszem, ale ty jesteś zdolna i ciężko pracowałaś. - Tak samo jak każdy. - Tylko że teraz masz kłopot. Przytaknęła. - Muszę dobrze zarabiać - odezwała się cicho. - Mam rodzinę. To była nowość dla Matthew. Kat wspominała czasem o rodzinie w Edynburgu. Ciepło i z uczuciem mówiła o matce i bracie, ale nigdy nie wspominała, że ich życie wcale nie wygląda tak różowo. http://www.betondekoracyjny.info.pl Naturalnie, nie jechałabyś pod własnym nazwiskiem. Poza tym nie przypuszczam, by książę wiedział, że twój ojciec miał córkę. Przecież nigdy o tobie nie wspominał. Tempera wstała z krzesła i podeszła do okna. Spojrzała na szare niebo nad miastem i brudne, smutne podwórko na tyłach domu. Marzec był tego roku zimny i nieprzyjemny. Często wiały północne wiatry, padał deszcz ze śniegiem i grad. Tempera wciąż jeszcze trzęsła się z zimna po podróży omnibusem z placu Trafalgar. Dopiero idąc szybko Curzon Street trochę się rozgrzała. Mimo to jej mały nosek wciąż był tak zimny, że miała wrażenie, iż do niej nie należy, palce zaś wprost lodowate.
prędkością co najmniej piętnastu mil na godzinę! Hrabia powiedział, że kiedyś zabierze mnie na przejażdżkę swoim nowym samochodem wyścigowym, który może jechać nawet trzydziestką! Pomyśl tylko, Tempero! To prawie niemożliwe wyobrazić sobie taką prędkość! — Nie miałaś prawa jechać z hrabią. — Słowa z trudem Sprawdź się nastawianiem czajnika i przygotowywaniem herbaty. Zerknął na szarą twarz teściowej i miał chęć zaproponować, żeby usiadła i pozwoliła mu to zrobić. Rozumiał jednak, że i tak wykazała sporo dobrej woli, a musi jakoś zapanować nad sytuacją. Gdyby pozwoliła mu zająć się herbatą, wnuczki mogłyby uznać to za zdradę. Otworzyły się tylne drzwi i weszła Flic. Kahli, który tylko czekał, żeby prysnąć do ogrodu, przepchnął się między jej nogami i zniknął. - Kahli, wracaj! - krzyknęła Flic. - Niech idzie - powiedziała Sylwia. - Jest strasznie mokro. - Przecież musi się wysikać - zauważył Matthew. Flic udała, że go nie słyszy. - Nigdzie nie widziałam Johna - zwróciła się do babki - ale jego